De eerste Jiko´s!

Sinds mijn vorige berichtje hebben we eindelijk weer echt internet hier. Onze plaatselijke simkaarten zijn geactiveerd voor internetgebruik, en door de mobiele telefoon van Carlijne aan de laptop te koppelen kunnen we op internet. Helaas is dit erg traag, mails openen duurt lang, maar goed het is beter als niks en het is voor hier in Afrika natuurlijk al helemaal een soort van luxe.

Van de week een leuke start gemaakt met het Jiko (kookoven) project. Mijn teamgenoot Laurens Jan heeft voordat ik aankwam al een Jiko neergezet samen met mensen van hier in ons keukentje. Hier is later de uitgang van de schoorsteen van veranderd, dus de schoorsteen hiervan helemaal afgemaakt deze week.

Voor het ziekenhuis werken twee jongens die hier van allerlei klusjes doen op het terrein, waaronder veel bouwwerkzaamheden. Toen deze jongens Laurens Jan hebben bezig gezien zijn hun zelf begonnen om ergens in een huisje van het ziekenhuis een Jiko te bouwen. Ze bleken dit aardig in de vingers te hebben en willen hier nou fanatiek mee door. Deze jongens zijn goed met metselen en werken de Jiko echt als een plaatje af, zodat ze er ook nog mooi afgewerkt uitzien.

Op dit moment zijn we begonnen met het bouwen van een aantal Jiko’s bij een kookplek van het ziekenhuis. Bij deze kookplek koken de familieleden van de patiënten eten voor de patiënten. We zijn van plan om op deze kookplek op ze minst vijf Jiko’s neer te zetten en misschien zelfs zes. Dit zijn ook nog eens extra grote Jiko’s, dus in totaal creëren we zeker 20 kookplekken. Op dit moment is de eerste Jiko helemaal afgerond daar, alleen ontstaat er een hele kromme situatie nou. De vrouwtjes die voor hun zieke familieleden koken hebben nog geen idee hoe ze de Jiko moeten gebruiken, dus ze zijn direct naast de Jiko die al af is gewoon aan het koken op simpele vuurtjes.

Zodra er een paar Jiko’s af zijn daar willen we dan ook zo snel mogelijk ervoor zorgen dat de vrouwtjes op de Jiko’s leren koken, zodat ze dit van elkaar gaan overnemen. Hiervoor hebben we al iemand gevonden van het ziekenhuis die ons gaat helpen, die meer projecten met eten en koken doet. We zijn erg benieuwd of het ons gaat lukken om de mensen vertrouwd te laten raken met de Jiko’s. Wel is het al gelukt om de kennis van het bouwen van Jiko’s over te dragen op mensen hier, dus wanneer wij vertrekken zijn ze zeker instaat om er zelf nog meer te bouwen.

Naast me bezig gehouden te hebben met het bouwen van Jiko’s ben ik ook een dagje naar de hoofdstad Lilongwe geweest. Voor het ziekenhuis moesten heel wat zaken geregeld worden en wij zouden meekunnen en daar onze eigen gang kunnen gaan. Die dag ook kennis gemaakt met de minibusjes. We zaten zelfs in een klein busje met ze 22en, overvol dus. Verder een beetje rondgekeken en wat van de stad gezien en ook nog even bij andere Nederlandse studenten van Edukans langs geweest.

Ook ’s middags een keer mee geweest naar het dorpje Kanolo, waar ook een irrigatieproject aan de gang is. Ze hebben daar 36 putten gegraven, waar mensen met emmers water uit vandaan kunnen halen en zo hun eigen stukjes land kunnen irrigeren. Over een tijdje worden hier een aantal handpompen geplaatst, zodat het land sneller bevloeit kan worden.

Afgelopen vrijdag zijn we rond een uur of 8 ’s morgens al vertrokken naar het plaatsje Mua wat op ruim twee uur rijden van Mtrendere ligt. De rit naar Mua was geweldig! Je rijdt namelijk een heel stuk door de bergen en je hebt echt een geweldig uitzicht op sommige plekken. In Mua was het behoorlijk warm omdat Mua veel lager ligt dan Mtendere. In Mua zijn we eerst een school voor dove kinderen gaan bezoeken. Bij aankomst gaven alle kinderen die je tegen kwam heel netjes een handje, dus ruim 100 handen geschut. Daarna een rondleiding door de school gehad en gezien hoe kinderen in een van de eerste klassen les krijgen.

Na de school voor dove kinderen zijn we verder gereden naar een plek waar we albino’s zouden ontmoeten voor het albino project dat is opgezet vanuit het Mtendere Community Hospital. Met de albino’s hebben een paar mensen van het ziekenhuis die meewaren een hele tijd staan praten en we hebben zonnebrand, zonnebrillen en petjes meegegeven aan ze. Op de terugweg vanuit Mua naar Mtendere weer kunnen genieten van een het prachtige mooie uitzicht vanuit de bergen.

Afgelopen zaterdag werden Carlijne en ik ineens opgehaald door iemand op een motorfiets. We waren namelijk uitgenodigd voor een verjaardag van een zoontje van iemand, dit wisten we wel maar we wisten niet waar het was. Dus hij had iemand op de motorfiets gestuurd om ons op te halen. Op de verjaardag waren we de enige twee blanken tussen heel veel kinderen en nog een heel aantal volwassen. In totaal waren er wel ruim 50 man en iedereen was blij en was op muziek aan het dansen. Echt een groot feest voor de verjaardag van ze zoontje die vier was geworden. Ze hadden ook een overvloed aan eten, dus heerlijk geit en zelfs antilope gegeten. Avondeten was daarna dus echt niet meer nodig.

Zondag ben ik samen met Laurens Jan nog mee geweest met de drama groep van het ziekenhuis. Met deze groep gaan ze allemaal dorpjes af om via een toneelspel de mensen bewust te laten worden van dingen zoals Malaria en Aids. Het toneelspel was wel in het Chichewaa, maar Mr. Nsadzu die mee was die vertaalde voor ons de grote lijnen in het Engels aan ons. Echt wel erg mooi om dit toneelspel te zien, dit is naar ons idee echt een hele goede manier om mensen bewust te laten worden van belangrijke dingen. Zoals nu ook zaten er al gauw 150 mensen toe te kijken.

Aan het begin van de avond met Laurens Jan in de ambulance het voetbal team van Mtendere opgehaald de Mtendere Medicals. Echt ongelofelijk waar die ambulance wel niet voor gebruikt wordt. We zaten nou met ze twintigen in die ambulance, dus de terug weg moesten we langzaam aan rijden doordat zelfs de achterklep niet dicht kon, zo vol zat de ambulance.

Gister zaten we weer eens zonder stroom en water. Toen aan het begin van de middag de stroom het weer deed werkte het water echter nog steeds niet. Later bleek dat ze bezig waren om het water reservoir recht te zetten, deze stond namelijk op omvallen. Alleen nou het mooie, omdat het beton uit moet harden zitten we misschien wel zeven dagen zonder stromend water, omdat ze de tank niet eerder kunnen vullen door het natte beton. Dus gisteravond al met heel wat flessen naar een handpomp verderop gelopen en daar water uit de grond gepompt. Ik ben dus benieuwd hoe de komende dagen gaan worden. In ieder geval heeft onze vrouwelijke Malawiaanse huisgenoot ons al op het hokje achter de douche gewezen waar we onze behoefte kunnen lozen in een gat in de grond, omdat we zonder water de wc natuurlijk niet kunnen doorspoelen.

Voor nou tot ziens, en tot de volgende keer maar weer!

Jeroen