Weekendje Lake Malawi en meer..

Dit weekend totaal geen tijd gehad om een verhaaltje te kunnen plaatsen, Sister Florence had ons namelijk meegenomen voor een weekendje Lake Malawi. Zaterdag ochtend zijn we redelijk op tijd vertrokken en hebben we weer kunnen genieten van de weg door de bergen naar Mua met een prachtig mooi uitzicht. Onderweg in Mua hebben we geluncht bij het huis van Sister Florence dat bij de soort boerderij van haar ouders staat. Hier laat ze een nieuw huis bouwen en we kwamen er dan ook achter dat onze Jiko bouwer waar we normaal altijd mee samen werken ook hier een Jiko heeft neergezet.

Uiteindelijk tegen het eind van de middag pas aangekomen bij Lake Malawi in Senga Bay, omdat we onderweg nog allerlei boodschappen gedaan hebben voor het weekend. Aangekomen bij het Lake waren we zowat sprakeloos. Ons huisje stond gewoon direct aan het Lake, de achtertuin grensde aan het strand en we hadden vanuit ons huisje een geweldig uitzicht over het Lake. Nadat we de ambulance uitgeladen hadden, hebben we heel snel onze zwembroeken aangetrokken en zijn we het Lake ingedoken. Wat een heerlijk Lake, vet helder water en een heerlijke temperatuur.

De rest van de dagen tot en met maandag heerlijk genoten van het Lake. Er zat ook een klein stalen bootje bij het huis, wat onwijs instabiel was, maar waarmee we wel de grootste lol hebben gehad op het water. Het duurde ook niet lang voordat we in het bootje rustig konden rond peddelen zonder telkens bijna om te slaan. Nog een heerlijk ding bij het weekend was wel het feit dat we gewoon een privé kok hadden die ontbijt, lunch en avondeten maakte voor ons met het eten dat wij hadden meegenomen. Dus heerlijk kip, geit, vis en alles gegeten.

Maandag aan het begin van de middag weer richting Mtendere vertrokken waar we uiteindelijk pas na zeven aankwamen. Toch ook wel weer leuk om terug te keren in je eigen vertrouwde dorpje, waarbij onze Malawiaanse moeder Salome ook weer erg blij was om ons te zien. Dat wordt nog wat als we aankomend weekend voor ruim twee en halve week weg gaan om te reizen. Die gaat ons echt missen, ze belde zelfs zondag avond nog naar ons op toen we bij het Lake zaten.

Na een druk weekendje Lake vond ik het gister eigenlijk echt tijd om een verhaaltje te typen voor op internet. ’s Ochtends zou ik alleen nog even met Sister Florence mee samen met Mr. Robert om wat foto’s te gaan maken bij een ander ziekenhuis waar ze binnenkort naar wordt overgeplaatst. Het was de bedoeling dat we aan het begin van de middag terug zouden zijn, alleen de terugweg duurde iets langer dan gepland. In plaats van ruim een uurtje rijden op de heenweg, hebben we er op de terugweg maar liefst vijf uur over gedaan. Het regende op de heenweg al heel erg, en terug ondervonden we hier heel erg de hinder van.

Al vrij snel nadat we bij het ziekenhuis waren weggereden kwamen we voor de eerste keer vast te zitten met de ambulance op de onverharde wegen. Na veel geploeter en lekker onder de modder komen te zitten ben ik even gaan proberen en lukte het mij wel om de ambulance eruit de modder te rijden. Toen gelijk maar een stukje doorgereden naar de top van de helling, dus me eerste ervaring met de “ambulance” rijden heb ik nou ook gehad. Echter had Sister Florence al de “ervaren” chauffeur van het ziekenhuis waar we op bezoek waren al gebeld en die zou ons wel verder rijden. Erg jammer, want dat had ik natuurlijk ook wel willen doen door die modder bende. Helaas liep de auto vanaf toen nog meerdere malen vast in de modder doordat deze gewoon zo nu en dan van de weg af schoof. Achteraf heb ik er alleen maar van kunnen genieten en natuurlijk lekker telkens fotootjes zitten maken van die vastgelopen ambulance. Uiteindelijk pas om zes uur ’s avonds thuis, dus me verhaaltje kon ik weer een dagje uitstellen. Toen eerst maar eens gedoucht want ik zat heerlijk onder de modder.

Van de week ook gestaag verder gegaan met het bouwen van de Jiko’s. Toch weer twee Jiko’s kunnen afmaken in huizen van de werknemers hier. Toch ging het allemaal niet zo heel vlot. De ijzerzaag waarmee de ijzeren staven voor het rooster worden gezaagd was onwijs bot geworden. Dus weer een tijdje moeten wachten op een nieuwe zaag. Ook maakten de jongens merendeels halve dagen doordat ze geen mogelijkheid tot lunch hadden hier, dus dan vertrekken ze al in het begin van de middag richting huis. Maar goed, we hebben niet te klagen want we zijn nog steeds lekker bezig en het werk gaat rustig aan door. Deze week gaan we een speciale Jiko neerzetten die ook als bbq kan worden gebruikt. Deze gaan we plaastsen bij Sergio, een Spaanse vrijwilliger hier bij het ziekenhuis.

Afgelopen vrijdag heb ik ook een begrafenis meegemaakt hier. Dit gaat echt totaal anders als in Nederland. Er was een vrouw overleden van een van de werknemers hier. Vanuit het ziekenhuis gingen er dan ook best veel mensen heen en Sister Florence had ons ook meegevraagd omdat het voor ons wel een speciale ervaring zou zijn. ’s Ochtends ging ik met de eerste ambulance mee die heen ging. Deze zat overvol, 17 mensen en een hoop super grote pannen, eten en allerlei dingen om te koken.

Om half 10 waren we al aanwezig en toen hebben we dus eerst zo’n twee en half uur niks zitten doen. Heel duidelijk was dat het mannen en vrouwen gescheiden was, dus wij zaten met alle mannen van het ziekenhuis bij elkaar terwijl de vrouwen van het ziekenhuis ergens aan de andere kant van het dorp voor ons en hun zelf aan het koken waren. Waar wij zaten konden we zien hoe ze de kist voor de overledene nog in elkaar aan het zetten waren en aan het bekleden waren.

Onder de middag lunch gehad, ook hierbij mannen en vrouwen gescheiden. Wij zaten zo’n 20 meter verderop bij de vrouwen van het ziekenhuis vandaan. Echt apart, want normaal gesproken is er bij het ziekenhuis helemaal geen sprake van scheiding tussen man en vrouw. Kennelijk is dat wel gebruikelijk bij dit soort gebeurtenissen. Na de lunch begon de begrafenis zo goed als echt. Eerst heel wat dansen van “animals”, mensen verkleed in de gekste en engste kostuums, gezien. Toen dit afgelopen was sloeg ineens de stemming helemaal om en kwam het treurige gedeelte. We hoorden dat de kist werd dichtgetimmerd in een huisje en toen werd de kist naar de begraafplaats gedragen en begraven. Al met al was het best wel mooi om zo’n begrafenis hier mee te maken. Echt goed duidelijk merk je dan het verschil tussen onze cultuur en die van hier.

Onderhand ben ik zo’n beetje me laatste dagen aan het aftellen hier in Mtendere. Vanaf aankomend weekend gaan we ruim twee en halve week reizen om de mooie plekken van Malawi te zien. Eind december zullen we terug keren in Mtendere om onze laatste dagen in Malawi hier te spenderen en oud en nieuw te vieren met alle mensen die we hier van het ziekenhuis kennen. In de loop van deze week hoop ik ook nog een aantal fotootjes bij me verhaaltje te kunnen plaatsen.

Jeroen